با استقامت می توان امیدوار بود و با امید می توان پایداری کرد.کسی که از رسیدن به مقصود نا امید شده و استقامت نداشته باشد، همه مشکلات را غیر قابل حل می بیند ، چرا که امید لازمه تداوم زندگی است.روزی حضرت عیسی (ع) در محلی نشسته بود. پیرمردی داشت زمین را برای زراعت آماده می کرد. حضرت گفت : خدایا ! آرزو را از دل این مرد زایل کن.

همان دم پیرمرد بیل خود را انداخت و روی زمین خوابید. ساعتی گذشت، عیسی (ع) باز گفت:خدایا ! دوباره آرزو و امید را به او برگردان.

نا گاه پیرمرد بیل را برداشت و شروع به کرد. حضرت از او پرسید: چه شد بیل را بر زمین گذاشتی و باز بعد از ساعتی، آن را برداشتی و به کار مشغول شدی؟

پیرمرد گفت:در حین کار کردن با خودم گفتم تا کی باید زحمت بکشی؟ تو پیرو از کار افتاده ای، شاید اجل همین الآن به سراغت بیاید، با این اندیشه از کار دست کشیدم.

وقتی روی زمین دراز کشیده بودم با خودم گفتم: حالا که زنده هستی ، باید کار کنی و زادو توشه ای فراهم آوری.این بود که بیل را برداشتم و مشغول به کار شدم.

ویکتور هوگو معتقد است: امید در زندگی انسان همان قدر اهمیت دارد که بال برای پرندگان

به اعتقاد ناپلئون مرگ حقیقی برای انسان، مرگ امید است.

دهخدا می گوید: امید و آرزو چیزی است که دست از گریبان بشر برمی دارد.